Ուկրաինայի նախագահ Պետրո Պորոշենկոն Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևի հետ հեռախոսազրույցում վերահաստատել է պաշտոնական Կիևի դիրքորոշումը «միջազգայնորեն ճանաչված սահմաններում Ադրբեջանի ինքնիշխանությունը և տարածքային ամբողջականությունը սատարելու վերաբերյալ»: Այնուհետև երկու նախագահները իրենց անհանգստությունն են արտահայտել տարածաշրջանում իրավիճակի սրման կապակցությամբ և «համակարգել են Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության առնչությամբ գործողությունները միջազգային կազմակերպությունների շրջանակներում»: Վերջում էլ Պորոշենկոն չի մոռացել նշել, որ սատարում է Բաքվին:

Այս երկար-բարակ ձևակերպումների փոխարեն կարելի էր գրել, որ Ուկրաինան խրախուսում է Ալիևի հանցագործությունները, քանի որ ինքն էլ նրա խրախուսանքի կարիքը կունենա: Իսկ ինչ վերաբերում է սատարելուն, ապա այս հարցում Պորոշենկոն գերագնահատել է իր հնարավորությունները, քանի որ մեկը լինի՝ նրան սատարի և օգնության ձեռք մեկնի՝ երկիրը կործանման եզրին հասցնելուց հետո:

Բայց մի բան կա, որը վերջինս գուցե թե կարողանա անել Ալիևի համար: Ժամանակին, երբ Վրաստանի նախկին նախագահ Մ. Սահակաշվիլին 5-օրյա պատերազմը սադրեց, իսկ հետո դրա արդյունքում մասնատեց իր երկիրը, մնաց անգործ ու վտարվեց սեփական հայրենիքից, Պորոշենկոն այս փախստականին ապաստան տվեց ու նույնիսկ նշանակեց Օդեսայի նահանգապետ: Հիմա եկել է Իլհամ Ալիևի հերթը: Սա էլ հակում ունի արկածախնդրությունների և մեծ է հավանականությունը, որ մի օր կարժանանա իր վրացի բարեկամի ճակատագրին: Հենց այդ ժամանակ էլ Պորոշենկոն կարող է մեծ ծառայություն մատուցել ադրբեջանցուն ու մի նահանգ էլ նրան նվիրել: Ի վերջո, եթե անկեղծ խոսենք, Ուկրաինայի մարզերն այսօր այնպիսի վիճակում են, որ եթե հիմա իրենցն են, վաղը կարող են մեկ ուրիշինը դառնալ: Դրա համար էլ ի՞նչ տարբերություն, թե ով է դրանք տնօրինելու:

Ու հետո՝ մի բան էլ: Թե Պորոոշենկոն, թե Ալիևը փոխադարձ անկեղացման անհրաժեշտություն իսկապես ունեն: Նախ, իրար կարող են մխիթարել, և հետո էլ, չէ՞ որ բախտակիցներ են՝ երկուսն էլ մինչև կոկորդները թաթախված են օրերս բացահայտված օֆշորային սկանդալի մեջ:

Հետգրություն

Թեպետ ճիշտ կլինի, եթե Պոոշենկոն Ալիևի դեպքում չսպասի վերջինիս վերջնական կործանմանը և իր կադրային որոշումն ընդունի հենց այսօր: Ասենք, ինչո՞ւ չնշանակել Իլհամ Գեյդարիչին Ղրիմի նահանգապետ հենց հիմա: Թող տղան աշխատի, փորձ ձեռք բերի, իսկ հետո, երբ վտարվեց Ադրբեջանից, կարելի կլինի նրան հանգիստ խղճով վստահել Ուկրաինայի մարզերից մեկը: