Հայաստանի խորհրդարանի 15-20 պատգամավորներ վեր են կացել, գնացել են Արցախ: Անունն էլ դրել են` Հայաստանի և Արցախի խորհրդարանների միջև հարաբերություններն ամրապնդելու և զարգացնելու շրջայց: Հետո հանդիպումներ են ունեցել տեղի ղեկավարների հետ, իսկ վերջում համատեղ հայտարարություն են գրել: Հայտարարության անունն էլ շատ ահեղ է հնչում` ՀՀ ԱԺ արտաքին հարաբերությունների, եվրոպական ինտեգրման հարցերի մշտական հանձնաժողովների ու Արցախի ԱԺ արտաքին հարաբերությունների մշտական հանձնաժողովների համատեղ հայտարարություն վերջին շրջանում հակամարտության գոտում իրավիճակի սրման կապակցությամբ:

Ի թիվս այլ հարցերի` հայտարարությունը դատապարտում է Ադրբեջանի ռազմաքաղաքական ղեկավարության կողմից Ժնևյան կոնվենցիայի հետևողական խախտման քաղաքականությունը, քաղաքացիական բնակավայրերի հարևանությամբ ռազմական հենակետերի տեղակայումը և խաղաղ բնակչությանը որպես կենդանի վահան օգտագործելու փաստը, ու էլի մի քանի նման բաներ: Հա, չմոռանանք ասել, որ հայտարարության ներքևում, առաջին տողի վրա Արմեն Աշոտյանի ստորագրությունն է:

Հիմա եկեք հասկանանք, թե ինչի՞ համար է արվել այս ամենը: Մի՞թե սա կարելի է անվանել խորհրդարանական դիվանագիտություն կամ երկու հայկական պետությունների միասնական դիրքորոշումը վավերացնող փաստ: Չէ՞ որ սա ոտքից գլուխ ջրիկություն է և ուրիշ ոչինչ: Ո՞ւմ է սա հարկավոր: Այսպես կարող են վարվել միայն այն մարդիկ, ովքեր ուրիշ ավելի լուրջ զբաղմունք չունեն, կամ ընդունակ չեն լուրջ գործերի: Էլ չենք խոսում այն մասին, որ սրա պես հայտարարություններ ընդունելու համար բոլորովին էլ կարիք չկա հավաքել պատգամավորներին, կտրել մի քանի հարյուր կիլոմետր: Բավական է միայն Աշոտյանին ասել, և նա իր դարակից դուրս կքաշի արդեն գրած-պատրաստ մի քանի տասնյակ նմանատիպ տեքստեր: Իսկ եթե մեր հարգարժան օրենսդիրներն ընդամենը ցանկացել էին մի քանի օրով գլուխներն ազատել երևանյան շոգերից ու հանգիտ վայելել Արցախի զովասուն վայրերում, ապա թող այդպես էլ անեին: Արժե՞ կուշտ ստամոքսները ծանրաբեռնել լրացուցիչ հայտարարություններով: