Երբ լրագրողը առողջապահության նախարար Լևոն Ալթունյանին հարցնում է, թե 1-5 բալանոց սանդղակում իր գործունեությունը որքան կգնահատի, վերջինս պատասխանում է` 6: Այսինքն մարդն իր գործը գնահատում է առավելագույնից առավելագույն: Սա, ինչ խոսք, որևէ դրական բան չի ասում տվյալ անձի համեստության աստիճանի մասին, եթե նույնիսկ նրա աշխատանքն իսկապես 6-ի լիներ: Բայց քանի որ խոսքը տվյալ դեպքում ոչ այնքան առանձին անձի, որքան պետական բարձր պաշտոն վարող գործչի մասին է, ապա այս դեպքում հատկապես սեփական վաստակի գնահատման իրավունքը պետք է որ նա թողներ ուրիշներին:

Մյուս կողմից ով` ով, սակայն Լևոն Ալթունյանն ամենաքիչը իրավունք ունի խոսելու անձնական կամ աշխատանքային հաջողությունների մասին: Չմոռանանք, որ նոր կառավարության կազմում նա այն նախարարն է, որն ըստ շրջանառվող լուրերի առնվազն 2 անգամ աշխատանքից ազատման դիմում է ներկայացրել: Իսկ նման բան, ինչպես հայտնի է, պաշտոնյաներն անում են այն դեպքերում, երբ իրենցից դժգոհ են լինում:

Բայց մի կողմ թողնենք իշխանությանն ու կառավարությանը: Դիտարկենք հասարակության վերաբերմունքն այն ոլորտի նկատմամբ, որը գլխավորում է Ալթունյանը: Մարդկային գործոնով պայմանավորված մահացության բարձր ցուցանիշ, բժշկական ծառայությունների աստղաբաշխական գներ, օպտիմալացման անվան տակ քայքայվող համակարգ, վատ մասնագետներ, դեղորայքի և սարքավորումների ցածր որակ, առողջապահական ապահովագրության բացակայություն, անվճար բուժօգնության կասկածելի մեխանիզմներ, ժամանակ առ ժամանակ բռնկվող համաճարակներ, առանձին հիվանդությունների գծով բարձր ցուցանիշներ, և այլն, և այն: Կարելի է երկար թվարկել, և այդ թվարկումների ընթացքում գուցե թե Լևոն Ալթունյանը մի փոքր սթափվի և իր փառապանծ 6-ը փոխարինի ավելի մեղմ ցուցանիշով: Օրինակ, 1-ով: