Այս պահին վստահաբար կարելի է արձանագրել, որ վանաձորյան թնջուկն իր ավարտը գտավ, հանգույցը քանդվեց: «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցությունը մի ընդարձակ հաղորդագրություն է տարածել, որով տեղեկացնում է, որ Վանաձորի ավագանու իր խմբակցությունը դադարեցնում է բոյկոտը և վերականգնում իր մասնակցությունը ավագանու նիստերին: Նման շրջադարձ գուցե թե կանխատեսելի էր, բայց փոքր-ինչ ուրիշ երանգավորումներով: Մինչդեռ այժմ կատարվածը ենթակա է այլ տրամաբանության թելադրանքի:

Ավելի քան մեկ տարի շարունակ` «մանդատագողության» հայտնի միջադեպից հետո ընդդիմադիր ուժերն այս քաղաքում պայքարում էին իրենց իրավունքները վերականգնելու համար: Սակայն այդ մեկամյա պայքարը ոչ մի արդյունք չտվեց նույնիսկ Սահմանադրական դատարանի որոշումից հետո: Ստեղծված փակուղային իրավիճակից կարող էր լինել երկու ելք` կամ շարունակել բոյկոտը, որն արդեն ոչինչ տալ և ոչինչ խոստանալ չէր կարող, այսինքն՝ հայտնվել խաղից դուրս բոլոր իմաստներով, կամ քարը փեշից թափել և վերադառնալ ավագանի` գոնե ներսում ինչ-որ դերակատարում ունենալու հույսով: «Լուսավոր Հայաստանն» ընտրեց երկրորդ տարբերակը:

Հիմա Էդմոն Մարուքյանն արդեն ասում է. «Այսպիսով, մենք համարում ենք, որ Վանաձորի ավագանում վերացել են նախկինում գոյություն ունեցած բոյկոտի քաղաքական հիմքերը և սպառվել մանդատագողության վիճարկման իրավական մեխանիզմները։ Այս պայմաններում լինելով մասնակցային ուժ և նպատակ ունենալով վերահսկել և հակակշռել տեղական իշխանությանը՝ «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության Վանաձորի ավագանու խմբակցությունը դադարեցնում է բոյկոտը և վերականգնում իր մասնակցությունը ավագանու նիստերին»:

Ի՞նչ կարող է սա նշանակել: Ենթադրելի է, որ շուտով վերադարձող կուսակցությունը` հանձինս Մարուքյանի եղբայր Քրիստ Մարուքյանի և մյուս կուսակիցների, Վանաձորի ավագանում կանեն նույնը, ինչ Զարուհի Փոստանջյանն անում է Երևանի ավագանում, այսինքն՝ Վանաձորի քաղաքապետ Մամիկոն Ասլանյանի կյանքը դժոխքի կվերածեն: Եվ քանի որ Մամիկոնին դժոխքի բաժին դարձնելու արդյունքում Վանաձորը հաստատ դրախտ չի դառնա, ապա միակ հեռանկարն այն է, որ կունենանք պարապ բանավեճերի, փոխադարձ վիրավորանքների, անիմաստ ակցիաների, փողոցային զրույցների հերթական ասպարեզը հանրապետության քարտեզի վրա: