Այսօր Հայաստանում Ռուսաստանի Դաշնության դեսպանատան առջև հավաքվել էին մի խումբ սիրիահայ ուսանողներ՝ դեսպանին փոխանցելու երախտագիտության նամակ առ այն, որ Ռուսաստանը շարունակական աջակցություն է ցուցաբերել Սիրիային պատերազմական դժվար տարիներին երկիրն ազատագրելու և ժողովրդին օժանդակելու հարցում: Նախաձեռնության հեղինակները Հայաստանում Սիրիայի ուսանողական միությունը և «Միջազգային հումանիտար զարգացման» հասարակակական կազմակերպությունն էին:

Անկասկած, ռուսների ծառայությունը մեծ էր, և նրանց ջերմ խոսքեր փոխանցելու բոլոր հիմքերն առկա էին: Այս ամենի մեջ միայն մի բանն է շատ ցավալի, ինչի մասին չենք ուզում լռել: Մի քանի տարի շարունակվող պատերազմի ընթացքում սիրիահայերին ամենամեծ աջակցությունը ցույց տվեց մայր հայրենիքը` Հայաստանը, որովհետև եթե ամենաթանկ բանը կյանքն է, ապա Հայաստանը տասնյակ հազարավոր սիրիահայերի համար դարձավ մահից փրկվելու առաջին ապաստանը: Բայց ինչ-որ մտաբերել չենք կարողանում մի դեպք, որ սիրիահայերը նման երախտագիտություն հայտնեին նաև Հայաստանի իշխանություններին, գնային նախագահական, կառավարություն և այլն:

Ի դեպ, այսօր Ռուսաստանի դեսպանատան առաջ հավաքված ուսանողներից մեկը իր ելույթում ձեռքի հետ վերհիշեց մեր երկիրը` ասելով. «Մենք մեր երախտագիտությունն ենք հայտնում և՛ Ռուսաստանին, և՛ Հայաստանին, քանի որ Հայաստանը ևս աջակցություն է ցուցաբերել՝ մթերք ուղարկելով»: Այսինքն` մթերքն, այնուամենայնիվ, հիշում են: Դա էլ քիչ չէ: Եվ ահա նրանց համընդհանուր մոռացկոտությանն ի վերջո օգնության հասավ ՌԴ դեսպան Իվան Վոլինկինի խորհրդական Ալեքսանդր Վասիլյևը, ով իր պատասխան խոսքում ասաց. «Ամենակարևորը վերածնունդն է այդ երկրի, որը հեշտ խնդիր չէ: Կարծում ենք, որ մենք՝ բոլորս, այդ թվում՝ Հայաստանի օգնությամբ կկարողանանք այդ դժվար խնդիրը հաղթահարել»,-նշեց խորհրդականը:

Սիրիահայ ուսանողները Հայրենիքի օգնությունը համարում են մի բան, որն անխուսափելիորեն պիտի լիներ: Եվ մեծ հաշվով չեն սխալվում: Սխալն ընդամենը այն է, որ նույնիսկ անխուսափելին ու պարտադիրը գնահատման կարիք են զգում: Հատկապես Հայաստանի պարագայում, երբ առանց այդ էլ թշվառ, հազարավոր խնդիրներ ունեցող երկիրը մեկ վայրկյան անգամ չտարակուսեց` իր դռները բացելով հայրենակիցների առաջ, որոնց գլխին մահվան վտանգ էր կախվել: Այդ դռների առաջ ե՞րբ եք պատրաստվում երախտագիտության ակցիա անցկացնել: