Ընդամենը օրեր առաջ էր, երբ ԱԳ նախկին նախարար Վարդան Օսկանյանը մի գրառում էր կատարել, որն ավելի շատ հրաժեշտի նամակ էր հիշեցնում: Օսկանյանը գրել էր, թե Միացյալ Նահանգների համալսարաններից մեկում դասախոսական ժամեր է ստացել ու պատրաստվում է լիովին նվիրվել այդ գործին: Ասել է թե` մնաս բարով, քաղաքականություն, կյանքի այդ էջը վերջնականապես փակված է:

Բայց ահա երեկ մարդիկ ականատես եղան բոլորովին այլ պատկերի: Երևանի Մաշտոցի պողոտայում, Ֆրանսիայի հրապարակի հարևանությամբ, որտեղ ընթանում էր Նիկոլ Փաշինյանի համակիրների բողոքի հանրահավաքը, երևաց Վարդան Օսկանյանի անհանգիստ կերպարանքը: «ՕՐՕ» դաշինքի անդամ Օսկանյանն իր որդու հետ լուռ շրջում էր մոտակայքում:

Լրագրողներն անմիջապես մոտեցան անսպասելի այցելուին և հարցրին, թե ինչպես է վերաբերվում ընդդիմադիր ուժերի կազմակերպած բողոքի ակցիաներին և արդյոք պատրաստվում է միանալ նրանց նախաձեռնությանը։ Օսկանյանը, սակայն, չցանկացավ որևէ հարցի պատասխանել. «Ոտքս նոր եմ դրել Երևան, ոչ մի հարցի չեմ պատասխանի»,- ասաց նա ու հեռացավ։

Այո, նա հենց նոր էր հասել Երևան: Զարմանալի զուգադիպությամբ հասել էր այն ժամանակ, երբ Փաշինյանը ցանկանում է թեժացնել իր պայքարը: Եվ ոչ պակաս զարմանալի զուգադիպությամբ Օսկանյանը ոտքը դրել էր Երևանի հենց այն կետում, որտեղ հանրահավաք էր գումարված: Նման հրաշքներ ամեն օր չես տեսնի: Բացակայում էր միայն այն մարդը, ով նրան պիտի ասեր. «Օրհնվի էն սհաթը, երբ ոտքդ Հայոց լիս աշխարհ մտավ»: Բայց այդ մարդը չկար, ու օրհնանքի պատճառ էլ չկար: Եվ եթե նույնիսկ պարզվի, որ Վարդան Օսկանյանը փոշմանել է և ցանկություն ունի վերստին թերթել իր կյանքի անցած էջերը, ապա այդ բանը պիտի անի ուրիշի ալիքների վրա հեծած: Սակայն ո՞վ կցանկանա կրել Օսկանյանի նման ծանր ու անիմաստ բեռը: