Նիկոլ Փաշինյանի նախաձեռնած քաղաքացիական անհնազանդության շարժումը եթե նույնիսկ ունի ձգողական ուժ, ապա այդ մագնիսի վրա ավելի շատ գալիս են ժանգոտած քաղաքական գործիչները, որոնք այլևս չունեն ոչ մի դրսևորման դաշտ, իսկ Նիկոլն էլ իր հերթին նրանց ոտքերի տակից խլել է վերջին հողակտորը: Բանը հասել է նրան, որ դեռ երեկ Փաշինյանին արհամարհող, նրան գործակալ, դրածո, իշխանության խամաճիկ անվանողներն այսօր ներբողներ են հյուսում ու իրենց աջակցությունն են հայտնում: Սովորաբար սա անվանում են համերաշխություն, բայց այս դեպքում մենք գործ ունենք միանգամայն այլ երևույթի հետ:

Նույնիսկ «Երկիր ծիրանի» կուսակցության ղեկավար, Փաշինյանի ոխերիմ մրցակից Զարուհի Փոստանջյանը, թեև չմիացավ նիկոլականներին, բայց սկսեց իրագործել նրանց ծրագիրը` փակելով փողոցներ, բողոքի մահապատիժային ակցիաներ ցուցադրելով: Սրանց շարքում ունիկալ դրսևորումով հանդես եկավ ԱԻՄ առաջնորդ Պարույր Հայրիկյանը, որը ոչ ավելի, ոչ պակաս հայտարարեց. «Մարդը մեռյալ վիճակում փորձ է անում։ Ես եկել եմ նրան աջակցելու, քանի որ նա այս պահին կարողացավ անել այն, ինչը ես չեմ կարողացել անել»։

Թե հատկապես ինչ էր ցանկացել անել Հայրիկյանը, որ այսօր արել է Փաշինյանը, սա պիտի գաղտնիք մնա: Բայց այլևս գաղտնիք չի լինի այն, որ Նիկոլին է միանում նույնիսկ այնպիսի մի անգույն երևույթ, ինչպիսին է Հայաստանի դեմոկրատական կուսակցության ղեկավար Արամ Սարգսյանը: Եվ նույնիսկ կուսակցության անունից մի հայտարարություն է տարածել, ուր ասվում է. «Հայաստանի դեմոկրատական կուսակցությունն իր համերաշխությունն է հայտնում քաղաքացիական անհնազանդության գործողություններին: Մենք չենք կարող անմասն մնալ մեր ժողովրդի այն հոծ զանգվածից, ով պայքարում է արդարության, ազատության, արժանապատվության և համերաշխության համար»:

Արամ Սարգսյանը չի կարող անմասն մնալ, բայց կմասնակցի՞: Իսկ եթե մասնակցի, ապա որպես ի՞նչ կամ որպես ո՞վ է մասնակցելու: Այս հռետորական հարցը նույն կերպ պիտի տարածվի մյուսների վրա, որոնք կան ու չկան և Նիկոլը դրանից բոլորովին չի շահում: Սակայն մեծապես տուժելու է: